Op donderdag 12 januari
2012 kregen alle zesdejaars op school het toneelstuk ‘Flits!’ van Wim Geysen te
zien, opgevoerd Jan Hardies. Het is een
deel van een sensibiliseringsproject in verband met verkeersveiligheid en de gevolgen van rijden onder invloed. Enkele bedenkingen…
Verwachtingen:
Ik weet
eigenlijk nog niet zoveel over het toneelstuk dat we te zien zullen krijgen. Er
werd ons op voorhand te weinig informatie gegeven. We wisten zelfs niet waar of
wanneer de voorstelling zou plaatsvinden. Uit het artikel dat ik heb
opgezocht valt er gelukkig wel wat af te leiden.
Mening:
Ik was
eerlijk gezegd heel aangenaam verrast door het toneel.
Wat mij
vooral aansprak was de directe manier waarop de acteur overkwam. Al van bij
zijn entree – in ondergoed op het podium – had hij het publiek mee. Niet alleen
acteerde hij oprecht, hij kende ook de wereld van de jongeren, en hij wist
precies hoe hij de aandacht moest vasthouden. Hij kwam hierdoor heel sympathiek
over. Bovendien werd het makkelijk om je in te leven in het verhaal; het was
herkenbaar.
De sfeer zat
al van bij het begin goed, er werd gegrinnikt, gelachen met de herkenbare
situaties,… Maar van zodra het ‘serieus’ werd en het publiek begon te voelen
dat er onheil aan zat te komen, veranderde de sfeer. En toen, op het moment,
hét moment van het toneelstuk, verstomde de zaal. Het geroezemoes was plots
verdwenen, het werd ijzig stil. Kippenvelmoment dus.
 |
| De opvallende entree... |
Door die
inleving vond ik dit toneel best bijzonder. Ik heb gelachen, kippenvel gehad,
bijna gehuild… Ik denk dat dit toneelstuk mij heel lang gaat bijblijven, omdat
het mij geraakt heeft. (O zo cliché, maar o zo waar.)
Nog iets wat
mij wel beviel was de originele uitvoering van het toneel; de afwisseling
tussen de filmpjes op het scherm en de acteur. De interactie tussen deze twee,
en ook de interactie tussen de acteur en het publiek, waren super.
Eén minpuntje
aan het stuk: ik vond het vrij voorspelbaar. Zonder enige voorkennis kon ik al
na enkele minuten raden dat het zou gaan over alcohol achter het stuur en
verkeersslachtoffers. Dat vond ik eerst een beetje jammer, maar later werd dit
ruimschoots goedgemaakt door de diepgang en meeslependheid van het toneelstuk.
Recensie:
FASCINEREND
EN GEËNGAGEERD WOORDKUNSTENAAR
Eén
van de sterkste Vlaamse debuten is vast en zeker Lek uit 1997 van Wim Geysen (1970). Jammer
genoeg viste dit schitterend wek naast de ASLK-Prijs voor het literaire debuut.
Het was echter het begin van een INDRUKWEKKENDE carrière. Wim publiceerde nog enkele knappe werken zoalsVuur
(1999) en Spiegelschrift(2001) in
samenwerking met Bart Demyttenaere.Ondertussen had hij ook het theatervirus
stevig te pakken. Zijn literaire werken herschreef hij tot theatermonologen. Ook op de planken weet hij de toeschouwer aan hun stoel
te nagelen van pure fascinatie. Toch moet hij het absoluut niet hebben van
ondersteuning van even sterke podiumbeesten als hijzelf is. In zijn laatste
productieTILT, een
aanrader trouwens, heeft hij gezelschap van de ongeëvenaarde Aafke Bruining en
de muzikant Jan Blieck. Maar meestal staat hij alleen voor een publiek dat
werkelijk aan zijn lippen hangt. Die man heeft puur magie over
zich. Door zijn verbluffende ‘body language’, zijn stemintonatie en vooral zijn
gelaatsexpressie weet hij meer emotie en fascinatie op te wekken, dan een heel
gezelschap samen. Poëzie, lust, angst, verdriet en vreugde wisselen om de
seconde op zijn gezicht en maken zijn personages levensecht. Met FLITS kende hij zijn grote doorbraak.
Deze theatermonoloog over tieners en weekendongevallen schreef hij op vraag van
de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen. Gezien de schrijnende actuele thematiek en de
topprestatie van Wim Geysen, helemaal in de huid van een jonge man die zijn
opspelende hormonen en frustraties wil botvieren in agressief rijgedrag, sloeg FLITSin als een bom. Tijdens de monoloog wordt het verhaal van de jongeren
geprojecteerd op een groot scherm. Animatiefilmpjes, videospelen en popmuziek
geven het theaterstuk de uitstraling van een videoclip. Maar uiteindelijk wordt het hele stuk gedragen door één
man die schreef, regisseerde en zich telkens opnieuw in elke voorstelling voor
honderd procent geeft. Ondertussen is het stuk al meer
dan 150 keer gespeeld en de aanvragen blijven nog steeds toestromen. FLITS was
voor Wim Geysen zeker geen monoloog die hij na vertoning van zich afschudde om
na afloop heerlijk te relaxen. Hij raakte meer en meer bij de thematiek ervan
betrokken, omdat na afloop gewoonlijk nog een korte nabespreking volgt waarin
hij ook vertelt over de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen en haar
doelstellingen.
Toch
vond hij dat hij meer moest doen met het verhaal en het verdriet van
nabestaanden van jonge verkeersslachtoffers. De gedreven literator werd in hem
wakker en hij besloot de getuigenissen van deze mensen op papier te zetten. In
heel Vlaanderen ging hij ouders van in het verkeer omgekomen jongeren
interviewen. Het was een ingrijpende belevenis in zijn leven die hij heel
gevoelig en zonder enige sensatiezucht in zijn nieuwste werk Zonder afscheid
– Als je kind sterft in het verkeer, heeft verwerkt. Je kunt het in alle
opzichten een taboedoorbrekend werk noemen. Mensen weten niet hoe ze met het
verdriet en het verlies van een ander moeten omgaan. Ze vluchten ervan weg. Dit
boek maakt het wegvluchten echter moeilijk. Ook al leg je het neer, telkens
grijp je ernaar terug. Je kunt stellen dat hij terug bij zijn debuut aangeland
is; Eenmaal Lek je in zijn ban had liet je het niet meer los en Zonder
afscheid is hier de non-fictie versie van. De auteur geeft mensen de ruimte
om de chaos die de plotse dood van een kind veroorzaakt, aan de buitenwereld te
tonen. Voor hem hoeven ze hun woorden niet te wikken en te wegen, ze hoeven
zich niet te schamen of een masker op te zetten. Niets menselijk is hem vreemd
en hij laat dat ook duidelijk blijken door zijn manier van vragen stellen. Dit
schitterende boek dat het totaal moet hebben van zijn sereniteit en het
vakmanschap waarmee het geschreven is, […]
Net
zoals in de recensie staat beschreven, was het toneelstuk echt aangrijpend. Het
sloeg in als een bom, vanwege zijn gevoeligheid en ‘echtheid’; oprechtheid.
Zoals ik al
vertelde en hier ook in de recensie staat, gaf de afwisseling tussen de
projecties en muziek en de acteur het stuk het uitzicht van een videoclip, nog
een element uit de wereld van de jongere.
Mijn toekomst als
theaterbezoeker:
Daar waar ik
normaal niet zo’n fan ben van ‘modern’ toneel, en daarmee bedoel ik zoals bij Flits
de combinatie van projectie en slechts één acteur, denk ik dat ik in de
toekomst vaker naar dit soort monoloogtheater zal gaan kijken. Ik heb eigenlijk
ingezien dat menselijke interactie (tussen de acteurs dan) niet het
allerbelangrijkste onderdeel van een toneelstuk hoeft te zijn.
Een filmpje...
Wim Geysen en Jan Hardies op bezoek bij Studio tv oost, naar aanleiding van de 600ste voorstelling van 'Flits!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten