Expo: Erwin Wurm – Wear me out @ Middelheimpark Antwerpen

Op zaterdag 24 september ging ik samen met mijn mama en zus naar het Middelheimpark in Antwerpen. Het was de voorlaatste dag dat hier beelden van de Oostenrijkse beeldhouwer Erwin Wurm te zien waren. Wurm experimenteert met volumes, de menselijke figuur, het abstracte en het figuratieve.

Ik was nog nooit naar een openluchtmuseum geweest. Dit was de voornaamste reden waarom ik deze uitstap koos. In de klas hadden we het tijdens de les esthetica al gehad over Erwin Wurm, en de leerkracht had ons enkele foto’s laten zien. Ik vond zijn werk op het eerste zicht vooral erg grappig en origineel. Na verdere research ontdekte ik dat de One minute sculptures van Erwin Wurm, waarbij je met enkele instructies van de kunstenaar zelf een kunstwerk wordt, door de Red Hot Chili Peppers gebruikt werden in de videoclip van Can’t Stop. Na het bekijken van het filmpje was ik nog enthousiaster om zijn werk te gaan ontdekken.

         de videoclip >>           

Recensie

Ik kon geen goede recensie vinden over de tentoonstelling van Erwin Wurm zelf, dus heb ik hier een artikel over het onderwerp gekozen:

Groot, grillig en grappig

Erwin Wurm maakt kunst met een knipoog

vrijdag 27 mei 2011, 05u00

Auteur: Hadewijch Ceulemans

ANTWERPEN - Deze zomer is in het Middelheimmuseum de kunstenaar Erwin Wurm te gast, met de expo ‘Wear me out'. Lachen mag.

Wie langs het Antwerpse Middelheimpark loopt, zal verrast opkijken en dan, wellicht, glimlachen. Over de rand van de muur aan de slotgracht hangt een boot waarvan de voorste helft naar beneden buigt. Het is Misconceivable: een van de twintig werken van de Oostenrijkse kunstenaar Erwin Wurm (°1954), die tot eind september 2011 in het openluchtmuseum te zien zijn.
Elders in het park staat een pafferig dik huis opgesteld (Fat house),een vliegende-schotel-Porsche (UFO) en een grote opgevouwen sweater waar je als bezoeker op mag gaan liggen om naar muziek te luisteren (Big sweater).
Wurm creëerde ook nieuw werk voor deze expo: hij pakte het plafond van het Braempaviljoen helemaal in met een gigantische roze gebreide trui.
Door de kleuren, de dikwijls glanzende materialen en de speelse gebogen lijnen zijn het aantrekkelijke kunstwerken die de toeschouwer doen grinniken. In dat opzicht zijn ze prettig verfrissend. Kunst is leuk en cool, zo toont deze zomertentoonstelling, en daar is ook niks mis mee.

Cynische humor
Maar vergis u niet: humor mag dan een sleutelkenmerk zijn van zijn oeuvre, Erwin Wurm wil wel degelijk serieus genomen worden. ‘Mijn werk heeft ook een belangrijk kritisch aspect', zegt hij. ‘Ik stel maatschappelijke en sociale fenomenen in vraag, zoals het streven naar schoonheid en jeugd, de omgang met massamedia, consumptiedrang. Ik kies voor humor – cynische humor dan wel – als middel, omdat mensen op die manier gemakkelijker kritiek aanvaarden. Je kunt dingen aan de kaak stellen zonder drama en pathos.'
Van alle werken die in het Middelheimmuseum worden tentoongesteld, doen de drie uit de reeks Big psycho het meest expliciet een oproep om na te denken. Het zijn uitvergrote menselijke lichamen die gevangen zijn in kledingstukken. Ze worden door die kleding vervormd en onherkenbaar gemaakt, en zo verliezen ze hun persoonlijkheid.
Deze boeiende reeks, waarbij de kunstenaar speelt met schaal, volume, vorm en vormeloosheid, toont hoe alle thema's die Wurm aan bod laat komen, aansluiten bij die ene conceptuele vraag die hem altijd bezighoudt: wanneer is iets wel of niet een sculptuur? Wat zijn de grenzen van de beeldhouwkunst? Of nog: is een beeldhouwwerk iets ‘voor altijd'?
Deze laatste vraag is het uitgangspunt voor de One minute sculptures waarmee Wurm bekend werd, onder andere dankzij de videoclip ‘Can't stop' van de Red Hot Chili Peppers. De bezoeker krijgt daarbij instructies om zelf met alledaagse objecten vreemde houdingen aan te nemen. Deze tijdelijke poses van het menselijke lichaam krijgen dan de status van ‘kunstwerk'.

Poseren
Ook in het Middelheimmuseum kunt u zelf een One minute sculpture zijn. Wurm heeft de instructies eenvoudig gehouden, maar toch vragen we ons af of in deze omgeving veel mensen zich geroepen zullen voelen om te poseren. Dat kan Wurm niet zoveel schelen: ‘De instructies vormen een voorstel. Het is geen bevel.'
Die vrijblijvendheid is onvermijdelijk: het openluchtmuseum biedt een welbepaalde context, waar niet iedereen zin heeft om lang stil te staan bij de kunstwerken. ‘Het zal moeten blijken of dit een goede plek is voor mijn werk', relativeert Wurm. ‘De selectie is vooral gebeurd op basis van praktische criteria. Niet alle materialen zijn bestand tegen de omstandigheden in openlucht.'
De toegevoegde waarde van het Middelheimpark is de idyllische aard ervan. Het park zorgt voor interessante contrasten. En voor veel ruimte natuurlijk.
Al moest de kunstenaar toch even slikken: ‘Ik was teleurgesteld toen ik zag hoe klein mijn Big psycho's opeens werden, hier in het park.'

bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=6M3ANAT2

Mijn mening:

Terwijl ik door het park liep, was mijn eerste idee dat het een beetje op een speeltuin leek. Die grote, kleurrijke bouwwerken schiepen een heel vrolijke sfeer. Ze trokken natuurlijk ook meteen de aandacht. Het leukste aan het park zelf vond ik de ruimte, je hebt niet het gevoel dat je in een museum bent, je mag lawaai maken, je kan gaan en staan waar je wil, even gaan zitten wanneer je benen moe worden… Dat kan in een museum allemaal niet. Ik ben dus helemaal gewonnen voor het concept openluchtmuseum!

Zoals ik al zei, vond ik de kunstwerken vooral grappig. Op ieders gezicht verschijnt toch spontaan een glimlach wanneer je een bootje ziet dat het water niet in durft, of een huis dat zich afvraagt of het niet te dik is?

Wanneer je dan even naar zo’n werk staat (of zit, want dat mag) te kijken, vraag je je natuurlijk af wat het betekent. En je hoeft niet zo ver te zoeken; Erwin Wurm geeft een duidelijke boodschap mee aan zijn kunst. Hij bekritiseert de manier waarop we ons laten ‘inpakken’ door allerlei factoren rondom ons, waardoor we onszelf al gauw kwijtraken… Ik vind dit een zeer goede boodschap, het heeft mij aan het denken gezet over hoe ik beïnvloed word door trends, reclame, vrienden etc.

Verder vond ik de originaliteit van de beelden ook geweldig. Ik kan niet zeggen dat ik een groot kenner van beeldhouwkunst ben, maar ik heb nog nooit iets dergelijks gezien of erover gehoord.

Mijn persoonlijke favorieten waren de auto die enkel met een viltstift ertussen tegen het klassieke standbeeld staat, en het bange bootje Misconceivable. Blijkbaar was ik niet de enige die er zo over dacht, want intussen heeft de stad Antwerpen dit laatste werk gekocht om in de permanente collectie van het Middelheimpark te plaatsen. Een mooie aanwinst zou ik zeggen, een knap werk van een zeer interessante kunstenaar…

Bewijsmateriaal:

foto's in tekst + foldertje:

Film : Het varken van Madonna

Op zaterdag 19 november 2011 ging ik samen met Lore en Gwen naar de Kinepolis in Brussel. We zouden een film gaan kijken, we kozen voor “Het varken van Madonna”. Ik had op tv al een reportage gezien over de avant-première, met commentaar van de acteurs, producers en bv’s. De film kreeg niets dan lovende kritieken, waardoor ik stiekem wel nieuwsgierig werd.

Een Vlaamse film is helemaal nieuw voor mij. Ik bedoel niet dat ik nog nooit een Vlaamse film heb gezien – al moet ik toegeven dat ik op dit moment geen enkele titel dan bedenken, schaamschaam – maar nog nooit zag ik er één op het grote scherm. Eerlijk gezegd heb ik mij nooit echt aangesproken gevoeld door Vlaamse films, maar de laatste tijd hoorde ik Lore en Gwen altijd vertellen over de films die zij al gezien hadden (Rundskop, Frits en Freddy etc.), en over series als Rang Één en Van Vlees en Bloed. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat ik echt iets miste, dus het werd hoog tijd om mijn filmkennis een beetje uit te breiden.

De avond begon met een beetje stress, want we kwamen te laat aan in de bioscoop. Én we hadden geen rekening gehouden met de zaterdagavondrush… Om het zacht uit te drukken: we waren niet de enigen met het idee om een filmpje mee te pikken. Ik haastte mij naar de zaal (Lore en Gwen waren iets te drinken gaan halen), maar de film was al bezig. Het begin heb ik dus gemist, maar er kon nog niet veel gebeurd zijn (hoop ik).

We keken hoe Tony Roozen, hoofdpersonage van de film, door zijn baas op pad werd gestuurd om een robotvarken te verkopen. Dit maakte deel uit van een wedstrijd van het salesbedrijf waar hij werkt; Com.Sales. Tony moet proberen om de varkensboeren van de Westhoek een robot te verkopen die allerhande mysterieuze stofjes verspreid – cartouches afzonderlijk verkrijgbaar, natuurlijk voor een zachte prijs – waardoor hun varkens opeens zouden kweken als konijnen. Hierdoor mist Tony een weekendje Ardennen met zijn verloofde, die hier niet mee kan lachen…

Hij vertrekt dus, in de hoop het varken gauw te verkopen en zich snel bij zijn verloofde te kunnen voegen. Maar daar heeft het lot anders over gedacht. Na een bizarre spookverschijning van een soldaat belandt hij in de gracht, en trekt hij te voet verder naar het dichtstbijzijnde dorpje: Madonna. Hij zoekt hulp in café De Linde, bij Gusta en Maria. Er is net een hevige volksvergadering aan de gang over de toekomst van het dorp, dat op sterven na dood is (letterlijk; de bevolking bestaat bijna volledig uit mensen die de eerste wereldoorlog overleefd zouden kunnen hebben). De volgende dag wil hij zijn auto laten takelen, maar de garagist is in staking. Tony zit dus vast in een dorpje waar iedereen tegenwerkt, met een dronken burgemeester die niet van de vrouwen kan afblijven en waar het stikt van de varkensboeren – zonder varkens weliswaar, dus zijn robot raakt hij nog aan de straatstenen niet kwijt. Bovendien ziet hij spoken. De soldaat die hij zag op de eerste avond in Madonna, lijkt hem wel te achtervolgen…

Tony doet alle moeite om uit het dorp weg te geraken, maar niemand wil hem helpen. Hij kan zelfs geen telefoontje plegen. Op een avond komt hij erachter dat de geest de grootvader is van Maria, en dus de man van Gusta. Zijn naam was Prosper. Maria ziet hem ook, en ze denkt dat hij niet kan verdwijnen zolang zijn gebeente niet is opgegraven. Al jaren zoekt ze naar haar in WO I gesneuvelde grootvader, die ergens in de velden rond het dorp moet liggen. Ze smeekt Tony om hulp, maar deze wil alleen maar weg. Weg uit dat dorp vol gekken!

Aangezien niemand hem wil helpen, begint hij maar zelf zijn auto uit te graven. En ja hoor, hij stuit zo op de resten van Prosper. Hij graaft ze op en legt ze in De Linde, om daarna te maken dat hij weg is. De geest van Prosper kan nu rusten en Gusta kan met een gerust hart sterven. Tony vertrekt uiteindelijk toch niet uit Madonna; hij keert terug naar Maria. En dan zorgt het varken voor een memorabele slotscène…

Recensie

Het Varken van Madonna

Regie: Frank Van Passel

Première: 09 November 2011

Duur: 110 minuten

Genre: Komedie

Land: België (2011)

Originele taal : Nederlands  

Hoewel een aantal beginnende Vlaamse filmmakers zich de laatste tijd manifesteert met gedurfde en originele films als Blue Bird of The Invader, moet je toch al ouwe getrouwe Frank Van Passel zijn om je aan een magisch-realistische fabel te wagen. Het Varken van Madonna is onder zijn regie een aanstekelijk geacteerde en consequent absurd vertelde komedie geworden die je met een grote glimlach uitkijkt.

Van Passel en co-scenarist Marc Didden laten protagonist Tony Roozen stranden in het onooglijk, haast uitgestorven dorpje Madonna. De handelsreiziger en zijn koopwaar - een mechanisch varken - nemen noodgedwongen hun intrek in een plaatselijke herberg, het decor van een dorpsstrijd die draait rond de aanleg van een nieuwe weg en het al dan niet verplaatsen van een aanbeden Mariabeeld dat vele geheimen van de inwoners in het hart draagt. Wanneer Tony onmogelijk lijkt weg te raken uit het dorp, ziet hij zijn situatie steeds hopelozer worden. De lokale schooljuf, een fanatieke verdedigster van de overleden strijders uit WO I, lijkt hem niet bepaald gunstig gezind, maar kan zijn hulp wel gebruiken. De geest van een soldaat, een eeuwelinge die weigert het bijltje er bij neer te leggen en een juke-box die slechts één liedje kent zijn de ingrediënten van een romantisch mysterie dat opgelost dient te worden.

Het Varken van Madonna is niet aan cynici besteed en zal hier en daar best een bioscoopkijker een ongemakkelijk gevoel geven: we zijn niet gewend aan (Vlaamse) films met een scheut magie. De humor die gepuurd wordt uit het contrast tussen de soms onnozele Tony en de volkse taferelen vol bekrompenheid en burgerlijkheid kan twijfelaars echter over de streep trekken. Uit die combinatie ontstaat uit een even charmante als absurde vertelling die aansluit bij andere degelijke Europese producties in het genre, zoals het Spaanse Sexo por compasión of het welbekende Chocolat, terwijl bij momenten ook een glimp Jarmusch of Kaurismäki doorschemert. Ook de serie Pushing Daisies moet zijn invloed gehad hebben. De bijhorende visuele stijl lijkt Van Passel moeiteloos uit zijn mouw te schudden.

Kevin Janssens als Tony Roozen

Dit soort ongebruikelijke films illustreert ook dat veel Vlaamse acteurs op hun honger zitten en in de middelmatige drab die ze uit noodzaak moeten aannemen weinig uitgedaagd worden. Roel Vanderstukken en andere Stan van Samangs horen thuis in de nauwelijks soapniveau overstijgende misdaadserie's, maar Kevin Janssens heeft altijd de indruk gegeven iets meer aan te kunnen, ondanks de artificiële macho-attitude die hij in de meeste producties etaleert. In Het Varken van Madonna zien we hem herleven in een rol die een scheut naïviteit, wat jongensachtige bravoure en enige volstrekte verwondering vereist. Het personage zit hem als gegoten en geeft hem als acteur eindelijk wat ruggengraat. Aan zijn zijde de ravissante Wine Dierickx (Dagen zonder Lief, Smoorverliefd), die met haar levensechte West-Vlaams de cast van Het Goddelijke Monster naar huis speelt en ons eveneens doet afvragen wat half Vlaanderen toch ziet in de overschatte grijze muis die Veerle Baetens toch maar is. Als je in de bijrollen goed volk hebt lopen als Wim Opbrouck, Marc Van Eeghem en Nico Sturm, krijg je scène na scène een heerlijke dynamiek die zelfs de eeuwig overacterende Peter Van den Eede met zijn verkeerde dialect niet kan verknallen.

Het Varken van Madonna een aparte film noemen, komt te weinig complimenteus over. Maar dit ongewone, innemende filmpje - dat enkel in zijn finale wat uit de bocht gaat met een toch wat uitzinnige reeks bevallingen - hoeft noch productioneel, noch als filmbeleving onder te doen voor de doorsnee Hollywoodprent en is in vergelijking met zijn Vlaamse collega's zelfs een dappere en zeldzame poging om uit de band te springen. En dat zien we graag. 

Sven De Schutter

bron: http://www.kutsite.com/recensie/het-varken-van-madonna

Mijn mening

Ik vond het ge-weldig. Vlaamse film – of toch deze – is zo helemaal anders dan de Amerikaanse films die we dagelijks voorgeschoteld krijgen, maar is minstens even goed. Allereerst vond ik het ongelooflijk grappig. De acteurs waren overtuigend en vaak gewoon hilarisch. Meermaals zaten we te schudden in onze stoelen van het ingehouden lachen. Verder vond ik het magische element ook super. Dit is echt iets voor mij, ik hou wel van een beetje magie van tijd tot tijd; het moet niet altijd bloedserieus zijn. Het West-Vlaams heeft mij ook enorm geamuseerd. Zeg eenzelfde tekst op in het AN en in het West-Vlaams; de eerste versie zal nog niet half zo interessant zijn als de tweede.

De film heeft mij op geen moment verveeld. Meer nog, daar waar ik bij de meeste films vaak zit te wachten op een pauze, leek deze film voorbij te vliegen! Het einde vond ik wel nogal bij de haren getrokken. In heel de film kon er nog geen kusje af, en dat lijkt men wel goed te willen maken in die laatste 2 minuten, waarin prompt alle koppels in het dorp het bed in duiken en de vrouwen nog geen halve minuut hierna een kind op de wereld zetten. Maar zo is de toekomst van het dorp tenminste verzekerd…

De muziek in de film was heel toepasselijk. We kregen typisch Vlaamse deuntjes te horen, en accordeonmuziek die helemaal paste bij de sfeer van het bejaarde dorpje.

Over het algemeen was ik dus aangenaam verrast door deze film. Hierdoor is mijn interesse in de Vlaamse film zeker gewekt, en ik kijk al uit naar méér!

Mijn favoriete stukje...

Het Zwanenmeer

Vrijdag 28 oktober. De laatste uurtjes voor de vakantie kan losbarsten, en ik zit mij te vervelen in de les AMC. De leraar kondigt aan dat we een opvoering van het beroemde ballet 'Het Zwanenmeer' gaan bekijken (op video weliswaar). 
'Het Zwanenmeer' vertelt het verhaal van prins Siegfried. Op zijn verjaardag moet hij van zijn ouders een meisje kiezen om mee te trouwen. Er wordt een groot feest gegeven, maar Siegfried vindt zijn droomvrouw niet... Hij gaat jagen om zijn zinnen te verzetten, en wanneer hij een zwaan wil doden uit een overvliegende vlucht, staat hij opeens versteld. De zwaan verandert in een meisje, Odette. Odette is, net als de andere zwanen, betoverd door de slechte tovenaar Von Rothbart. De tovenaar wil dat de prins met zijn eigen dochter, Odile, trouwt. Hij verandert haar ook in een zwaan, maar ze is niet wit maar zwart. Het einde van het verhaal varieert. In sommige versies overwinnen Odette en Siegfried de tovenaar, in andere plegen ze zelfmoord. 
De leraar vertelt en vertelt en ik kijk zo reikhalzend uit naar het eind van de les, het begin van de vakantie! Ik bereid mij voor op een uurtje slapen...
Van zodra de muziek echter begint, wordt mijn blik naar het scherm (klein en van slechte kwaliteit, maar toch) gezogen. Wauw. Zo mooi vond ik ze, die gevoelige maar toch aangrijpende muziek. Vooral de kleine stukjes die ik herkende - die iedereen kent uit de muziekdoosjes - waren prachtig. En dan heb ik het nog niet eens over de dans. De dans! Ik dacht dat ik ballet kende, maar hier werd ik toch wel even op mijn plaats gezet. Het stuk werd uitgevoerd door een Russisch balletgezelschap waarvan de naam onvindbaar bleek, maar het was dus van hoge kwaliteit. De choreografie is van Lev Ivanov. 
Ik vond het heerlijk hoe de dansers niet alleen met hun lichaam, maar ook met hun gezicht dansten. Ze konden enorm veel emotie in hun bewegingen leggen. Wat mij opviel, was dat ook de handen een belangrijke rol speelden. Elke beweging werd tot in de puntjes (letterlijk) afgewerkt, wat zorgt voor een grootse sierlijkheid. Toen ik mij een halve minuut lang op hun voeten concentreerde, was ik helemaal draaierig. Dat voetenwerk, onmogelijk leek het. Vooral wanneer ze zo op hun pointes staan te trippelen (dat heeft waarschijnlijk wel een professionele naam, maar goed), dan leek heel de danser mee te trillen, mee te trillen met de prachtige viool die precies op dat moment een solo speelt... Alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Dit was ballet zoals ik het nog nooit gezien had, en het was dan nog niet eens 'in het echt'. Ik kan niet wachten tot ik een balletvoorstelling live kan bijwonen!!

Tempo Party

Op 28 mei ging ik naar de Tempo Party in CC ‘t Vondel in Halle. De wat? De Tempo Party is een optreden/fuif van dansgroep Tempo, onder leiding van Christine Van Den Bossche. Ik werd uitgenodigd door Ellen, die zelf meedeed aan het optreden.

Toen ik rond 23u aankwam, moest ik toch eerst even goed rondkijken in de zaal. Er stonden verschillende kleinere podia opgesteld, waarop de dansers tussendoor dansten; niet alleen hun voorbereide dans, maar ook gewoon op de muziek van de dj. Qua sfeer zat het wel goed, voor zover dat kan wanneer het grootste deel van het volk daar ouders zijn van dansers… Maar ik heb mij heel goed geamuseerd, en ik vond het een heel leuk concept om meerdere kleine podia tussen het publiek te zetten. Volgend jaar nog eens! 

Fanfare swingt met... Citizen Jane

« Hé, ik heb nog een ticket over voor een jazzoptreden vanavond, heb je geen zin om mee te gaan ? » En hop, zo besloot ik op het allerlaatste moment om samen met mijn mama, die tickets had van haar werk, naar het optreden van de Koninklijke Sint-Martinusfanfare Halle te gaan kijken, op 9 april 2011 om 20u in CC ’t Vondel, Halle.

Ik wist absoluut niet waaraan mij te verwachten, ik kende noch de fanfare noch die “Citizen Jane”, maar ik besloot het erop te wagen en er een leuke avond van te maken. En dat werd het zeker.

Citizen Jane, anno 2011

Ik ontdekte al snel – bij het lezen van het programma – dat “Fanfare swingt met…” een jaarlijkse voorstelling is van de Sint-Martinus- fanfare. Elk jaar nodigen ze een andere artiest uit om met hun te komen musiceren. Dit jaar was het de beurt aan Citizen Jane – wel degelijk vernoemd naar de film Citizen Kane –, de groep van Hallenaar Jan Vanlaet. Hij was lange tijd samen met zijn broer Peter het boegbeeld van de groep Mama’s Jasje. Citizen Jane bracht dit jaar precies 20 jaar geleden zijn eerste cd uit. En ze hadden maar wat succes; al snel deden ze een tounee door Azië en namen ze hun videoclips op in Korea.

mijn ticket...

Op het programma allemaal liedjes genre jazz, swing, bossa nova en big band muziek. En swingen deed het. De sfeer zat er goed in, en hoewel het merendeel van het publiek bestond uit 50-plussers, werd iedereen algauw aangestoken door de catchy ritmes. Jan Vanlaet was niet alleen leuk om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken, hij maakte veel contact met het publiek, wat het geheel erg toegankelijk maakte. Ik vond het ook impressionant om zo op de eerste rij te zitten terwijl daar een 55-koppig orkest zit te spelen; je vóélt de muziek zo door je heen zinderen, geweldig!

Kortom, het was een heel fijne avond, en mijn interesse voor jazz- en swingmuziek is nu wel aangewakkerd. Voor herhaling vatbaar dus!

Film: Le gamin au vélo

Voorkennis en motivatie

Op donderdag 2 juni 2011 ging ik naar de film « Le gamin au vélo » kijken in de UGC   De Brouckère in Brussel. Wat oorspronkelijk bijna een solo-uitstap was, werd uiteindelijk een fijne avond met mijn liefje, zijn broer en ouders. Ik koos deze film op aanraden van mijn liefje en zijn ouders. Ik had de affiche toevallig al gezien, en die sprak mij wel aan. Ook het feit dat het een Belgische film is, opgenomen in Wallonië,  prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Ik wist niet veel over de film, ik heb de gebroeders Dardenne opgezocht, maar ik wilde nog niet verder kijken  omdat ik niet wilde dat het verhaal al verklapt werd...

De avond begon met te gaan eten een Chinees restaurantje; “Au Bon Bol”, vlakbij de Beurs. Dit was de eerste keer dat ik niet-meeneemchinees at (schande, ik weet het). En het viel héél goed mee; de noedelsoep was zeer lekker.

Daarna gingen we dus naar de bioscoop. Ik was hier al één keer geweest, toen ik nog klein was, maar toen leek alles er veel groter. Ik vond het eigelijk best leuk om eens een film te gaan kijken in een kleinere bioscoop, in plaats van altijd in de drukke Kinepolis. We zaten in zaal 1, een ondergrondse zaal. Het leek wel een klein amfitheatertje, helemaal rond, en best gezellig.

Het verhaal

De film vertelt het verhaal van een jongetje, Cyril. Hij werd door zijn vader in een soort opvangtehuis achtergelaten. Hij heeft Cyril beloofd dat hij hem zou komen halen, maar wanneer dit wel erg lang duurt, belt deze zijn vader op. Het nummer blijkt niet beschikbaar. Cyril is echter vastbesloten zijn vader te spreken, dus hij ontsnapt uit het tehuis en neemt de bus naar het appartement van zijn vader. Daar wordt zijn grootste angst bevestigd; zijn vader is ervandoor. Hij is verhuisd, zonder iets te laten weten aan zijn zoon. Wat Cyril ook zorgen baart, is het feit dat hij zijn fiets nu kwijt is. Die stond vroeger altijd in het appartement van zijn vader, maar dat staat nu leeg.

Samantha neemt Cyril onder haar hoede. 

Enkele dagen later krijgt Cyril bezoek in het tehuis. Een jonge vrouw, Samantha, heeft zijn fiets teruggevonden; het is te zeggen, ze heeft hem overgekocht van iemand. Cyril had Samantha ontmoet in het appartements- gebouw van zijn vader, en haar verteld dat de fiets spoorloos was. Cyril is natuurlijk zielsgelukkig dat hij zijn fiets terug heeft, en vraag Samantha of hij niet bij haar mag komen tijdens de weekends. En zij gaat akkoord. Maar Cyril wil nog steeds zijn vader opzoeken, dus Samantha helpt hem, en na wat speurwerk komen ze terecht bij een restaurant waar de vader werkt. Maar hoe gelukkig het jongetje ook is zijn vader terug te zien, zijn vader is allesbehalve blij. Uiteindelijk maakt hij zijn zoon duidelijk dat hij hem niet meer wil zien, en dat hij een nieuw leven wil beginnen. Cyril is er het hart van in en maakt een moeilijke periode door. Gelukkig mag hij van Samantha vaak gaan fietsen, wat hij het liefste doet. Maar net wanneer het weer goed gaat met hem, raakt hij weer in de problemen. Hij maakt foute vrienden, die hem inwijden in de wereld van de criminaliteit. Cyril gaat hier graag in mee, want hij voelt zich bijzonder nu hij is toegelaten tot “de bende”. Hij moet de uitbater van de lokale krantenwinkel overvallen. Dit doet hij, zonder aarzelen maar met enige moeilijkheid. De leider van de  bende is echter bang omdat Cyril gezien zou zijn tijdens de overval, dus hij dwingt hem het geld bij te houden. Het jongetje vindt er niets beter op dan het aan zijn vader te gaan bezorgen, in de hoop dat die zo zijn schulden kan afbetalen en zijn zoon terug in huis kan nemen. Maar weer zit het Cyril tegen. Zijn vader weigert het geld, uit angst voor de gevolgen, en hij stuurt zijn zoon voor de laatste keer weg. Wanneer Cyril weer bij Samantha thuis aankomt, is zij al op de hoogte van de overval. Cyril excuseert zich oprecht bij haar en de uitbater van de krantenwinkel.

Samanta adopteert Cyril dan officieel. Samen maken ze veel fietstochten, en gaan ze picknicken. Maar op een dag komt Cyril bij het tankstation de zoon van de krantenwinkeluitbater tegen. Die is zo boos op Cyril om wat hij hen heeft aangedaan, dat hij hem achtervolgt en van zijn fiets duwt. Cyril vlucht in een boom, maar valt eruit. Even wordt gedacht dat hij dood is, maar al snel staat hij recht, weigert alle hulp en keert terug naar huis. Zo eindigt de film.

Recensie

Review: Le gamin au vélo

woensdag 18 mei 2011 om 07u07

Le gamin au vélo *** 
Luc & Jean-Pierre Dardenne met Thomas Doret, Cécile de France, Jérémie Renier, Fabrizio Rongione

Meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders. Het is een credo dat Luc en Jean-Pierre Dardenne ondertussen al enkele jaren aanhouden, wat in hun geval trouwens alleen maar positief kan zijn. 

Wie La promesse, Rosetta, Le fils of L’enfant heeft gezien, zal in Le gamin au vélo alvast flink wat raakvlakken ontdekken. Zo speelt ook hun achtste langspeler zich af in en rond de cités van Seraing en wordt hij met verbazend veel naturel gedragen door een amateuracteur: in casu de twaalfjarige Thomas Doret. Bovendien wordt alle narratieve ballast opnieuw overboord gekieperd, zodat je ondanks de sociaal-realistische context veeleer de indruk krijgt naar een sprookje te kijken, inclusief bos, goede fee en zelfs een roodkapje. 

Waarover het gaat, vraagt u? Over de elfjarige Cyril (Doret), een energieke knul die door zijn pa (Renier) in een kindertehuis werd gedropt zonder een adres of telefoonnummer na te laten. Toch lijkt Cyril niet van plan zich zomaar bij de situatie neer te leggen. Wanneer hij toevallig Samantha (De France) aanklampt, een coiffeuse uit de buurt, lijkt hij eindelijk de troostende schouder gevonden te hebben waarnaar hij zo driftig snakt. 

Toegegeven. An sich klinkt de synopsis minstens zo heftig als die van Rosetta of Le fils, maar zoals gezegd gooien de Dardennes het deze keer over een andere boeg. Zo hijgt hun handbewogen camera niet langer in de nek van de personages, met een minder benepen sfeer tot gevolg. Aangezien het de eerste film is die ze tijdens de zomer draaiden, is de toon ook een stuk luchtiger, met zowaar blauwe hemels en groene stadsparken. Bovendien voegen ze er met Cécile de France zelfs een discreet vleugje wulpse glamour aan toe, zodat Le gamin iets krijgt van een zuiders staaltje neorealisme met een Waalse Anna Magnani. 

Dat dit hun meest toegankelijke film is – inclusief het nogal geforceerde happy end – is dus het minste wat je kunt zeggen. Gelukkig is dat bij de Dardennes nog geen synoniem voor sentimenteel of simplistisch. Onder de kwieke verpakking, met Cyril die als een razende door de film fietst, schuilt ook nu weer een weldoordachte parabel over topossen als schuld, boete en vergeving. De hamvraag klinkt bekend: ‘Vader, waarom hebt gij mij verlaten?’ 
Eindbilan: Meeslepend, aandoenlijk en complex in zijn eenvoud, oftewel alles wat je van het kwaliteitslabel ‘Luc & Jean-Pierre Dardenne’ verwacht. 
Dave Mestdach

bron: http://knackfocus.rnews.be/nl/entertainment/film/film-van-de-week/review-le-gamin-au-velo/article-1195013527177.htm

Mijn mening

Ik vond het een mooie film, zeer aangrijpend en soms zeer droevig. Hoe een jongetje zo door zijn vader verstoten kan worden, is onbegrijpelijk pijnlijk. Er zijn veel onverwachte wendingen in het verhaal, wat het steeds spannend houdt.

Thomas Doret als Cyril

Ik vond het vooral de onbaatzuchtige en meelevende Samantha een sterk personage. Ze doet zo haar best om voor Cyril te zorgen en hem lief te hebben. Cyril heeft haar nodig, dat weet hij, maar hij is zeer gesloten – omwille van wat zijn vader hem heeft aangedaan – dus hij laat het niet merken, waardoor Samantha een beetje in de kou komt te staan.

De vastbeslotenheid van Cyril om zijn vader terug voor zich te winnen is zó sterk, en zó mooi. Hij wéét wel dat zijn vader hem niet meer wil zien, maar hij wil het niet toegeven aan zichzelf. Zijn onschuld en reddeloosheid worden ook goed benadrukt, en hoewel Cyril al eens kwajongensstreken durft uit te halen, voel je als kijker met hem mee. Bovendien is het acteerwerk van het jongetje, Thomas Doret, heel sterk. Hij speelt zeer overtuigend en ongedwongen.

Het camerawerk vond ik ook zeer goed. Dit is een typisch kenmerk de films van de Dardennes, zo zegt de recensie. Maar voor mij is het vrij nieuw, want ik heb nog nooit een film van de Dardennes gezien. Het gaf mij het gevoel dat ik nog makkelijker kon meeleven met de personages.

Soms vond ik wel dat de verhaallijnen nogal geforceerd waren. Wanneer Samantha bijvoorbeeld de fiets afzet bij het tehuis, en Cyril haar vraagt of hij bij haar mag verblijven, stemt zij vrijwel meteen in. Waarom zou iemand zoiets doen? Dat is meteen ook de vraag die heel de film door mijn hoofd bleef spoken. Wanneer Cyril haar hier later in de film naar vraagt, antwoordt zij droogweg: “J’sais pas.” Dat stoorde mij een beetje, ik had verwacht dat er ergens een bijzondere band of zoiets zou zijn tussen Cyril en Samantha. Maar dit zou dan misschien weer te voorspelbaar geweest zijn. Ook het fragment waar Samantha het uitmaakt met haar vriend omwille van Cyril, vind ik nogal bij de haren getrokken. De vriend was voordien slechts heel even in beeld geweest, we wisten niets over hem, maar opeens verkiest Samantha Cyril boven hem. Waarom? Mysterie en meer stof tot nadenken voor de kijker.

Het einde vond ik nogal vreemd, alsof ze er per se nog iets wilden aanbreien. Eigenlijk had de film kunnen eindigen nadat Samantha Cyril had geadopteerd. Maar dit was misschien een te cliché einde geweest…

Wat ik miste bij de film, was muziek. Ik denk dat er toch wel 30 seconden muziek is geweest tijdens de film zelf… Normaal gezien let je niet zo op de muziek denk ik, omdat je zo opgaat in de film en de muziek er zo goed bij past, maar hier had ik meermaals het gevoel dat er ergens iets miste, en dat was telkens op de stille momenten… Maar naar het schijnt is dit een kenmerk van de filmstijl van de broers Dardenne, en aangezien ik de film echt wel sterk vond, kan ik best leven met minder filmmuziek… 
Ik vind de film zeker een aanrader, ook voor wie het niet zo heeft voor de franstalige film. En ik ben van plan om de vorige Dardenne-films te bekijken. Misschien niet allemaal, maar toch de meest bejubelde: "Rosetta" en "Le Fils". 


Bewijsmateriaal

Wowed by Wahaca

Tijdens de Londenreis hadden we ook een vrije namiddag, op vrijdag 20 mei. Er stond een beetje shopping en verdere verkenning van het heerlijke Londen op het programma, maar dit alles kan natuurlijk niet met een lege maag. Samen met Gust, Glenn, Gwen, Michiel, Maurits en Seppe ging ik naar een Mexicaans restaurant bij Covent Garden; Wahaca. Wahaca is een keten van Mexicaanse restaurants. Ze wonnen al meerdere awards, zoals de Discovery Award, Best Mexican, Best Cheap Eat etc. 

Het restaurant is modern ingericht. 

Het restaurant is modern ingericht en straalt één en al vrolijkheid en jeugdigheid uit, een sfeer gebaseerd op die in de straten van Mexico. Ook was de mevrouw die ons bediende zeer hartelijk en behulpzaam, en we hebben niet lang moeten wachten op ons eten (hoewel het restaurant goed vol zat). Wahaca heeft een project, genaamd Wahaca Street Project, waarmee ze het grotere project Ednica, dat geld inzamelt tegen de armoede in Mexico ondersteunen. Het Street Project houdt onder meer in dat voor elk gerecht van de rubriek "Streetfood Specials" dat verkocht wordt, er 20 pence naar Ednica gaat. En dat is behoorlijk veel, aangezien de prijzen zeker niet hoog waren. Op de kaart waren veel kleinere hapjes, genre taco's, taquitos en quesadilla terug te vinden. Wij gingen voor een combinatiemenu; een soort van "the best of...". 
Ik had nog nooit Mexicaans gegeten, een gat in mijn cultuur zowaar, maar ik was aangenaam verrast. Het eten was natuurlijk heel pikant, maar dat wende wel, en ik vond het heel lekker. Het was heel leuk dat we allemaal kleinere hapjes kregen, want zo had je toch al van veel geproefd. 

Mexican Street Food: een ware ontdekking...

Met een volle maag konden we dus onze namiddag verderzetten. 
Al bij al was dit dus een heel leuke ervaring, zeker een aanrader! 
Deze recensie (bron: http://www.london-eating.co.uk/29862.htm) drukt ongevéér mijn enthousiasme uit...  :)

I am in love with this place- the food is interesting, sustainable, good value and (most importantly) utterly delicious! I want to eat here every day.

I went last night (Royal-Wedding Friday)- rocked up at 5.40pm and was immediately seated. The waiter was friendly and attentive. I found the menu really interesting and I loved the tapas/sharing style. I eventually settled on 6 small dishes, which I shared with the bf, and by the end we were absolutely stuffed. Some were better than others but the quality was overall great. I would definitely recommend the pork pibil, the guacamole (although toritlla chips>pork scratchings) and the frijoles. The star of the show was the ceviche- the textures and flavours were outstanding and it was amazingly refreshing- a nice break from the usual meaty cheesy "mexican" food you get elsewhere.

I wasn't massively taken with the Queso Fundado but I appreciated the opportunity to try cactus.

There was a hugely interesting drinks menu- I wasn't drinking but that was no problem since there were some really interesting looking soft drinks including horchata (a kind of ricey, milk-free mexican milkshake with cinnamon) and agua frescas (a cold drink involving hibiscus- YUM!).

After stuffing myself silly on delicious food in a ridiculously convenient spot in London I was epically impressed to discover that my share of the bill came to all of £14. One of the best £14 I have ever spent- I cannot recommend this place enough! 

Amy 

Overall rating 
Food 9 | Service 10 | Atmosphere 10 | Value for money 10

Londen: Science Museum

Van 17 mei tot 21 mei 2011 gingen we met de school op reis naar Londen. Het was een fantastische schoolreis, absoluut de beste die ik tot nu toe heb gehad! Op onze eerste dag in Londen zelf, de 18e, gingen we naar een museum dat we op voorhand zelf hadden mogen kiezen. Samen met Gwen ging ik naar het Science Museum. 

Toen we binnenkwamen, was ik al meteen overweldigd door hoe ongelooflijk groot het museum was; maar liefst zeven verdiepingen waren er! We gingen dan maar een plannetje halen aan de receptie, en we kozen welke afdelingen we wilden zien. Er was onder andere een tuinafdeling, een afdeling over energiewinning en James Watt, een afdeling over cultuur en de kosmos, een over scheepvaart, over wiskunde en computers, over psychologie... Maar wij kozen voor de geschiedenis van de geneeskunde, en de kunst en wetenschap in geneeskunde. Dit omdat we beiden misschien geneeskunde zouden gaan studeren. We namen dus de lift naar het vierde verdiep. 

geneeskunde tijdens de 14e eeuw: dissectie van een mens

De afdeling bestond uit allemaal nagebouwde scènes over het ontstaan en de evolutie van de geneeskunde, in chronologische volgorde van de prehistorie tot nu. Sommige scènes stonden in kleinere vitrines, maar er waren er ook veel op werkelijke grootte, wat heel leuk was, omdat je zo het gevoel kreeg dat je teruggeflitst was in de tijd... Er stond natuurlijk ook telkens een beetje uitleg bij elke scene. Deze was makkelijk te begrijpen, dus ik heb veel bijgeleerd. 

Na de slag bij Trafalgar werden de vele gewonden op het schip verzorgd

Daarna gingen we naar de vijfde verdieping om er over de kunst en wetenschap in de geneeskunde te leren. We zagen hoe medische instrumenten kunstig gedecoreerd werden in de tijd van de Egyptenaren. Er stonden ook enkele mooie mummies, van een mens en een kat. Wat ik heel leuk vond om te zien is dat er al vroeg in de geschiedenis een soort kleine poppetjes gemaakt werden, waarvan je de buik kon opendoen en de organen eruit halen en dan weer in elkaar moest steken. Dit waren prachtige stukken handwerk. 

De handgemaakte popjes dienden als studiemateriaal voor toekomstige dokters

Voor we het wisten, was het alweer tijd om te vertrekken. Ik had nog hele dagen in het museum kunnen rondhangen, maar daar was jammer genoeg geen tijd meer voor... Ik ben wel van plan om het museum ooit nog eens te bezoeken, en om dan op mijn gemak de andere afdelingen te ontdekken. 

20 km van Brussel...

Vrijdag besloot ik op de valreep dat ik mee wilde doen aan de 20 km van Brussel, toen meneer esthetica in de klas het parcours overlopen had en verteld had over de vorige jaren. Ik kon het rugnummer van mijn buurman overkopen, die door een blessure niet kon deelnemen. Ik had er echt zin in, dus die avond besloot ik nog een extra looptraining te doen. 

Ik was bijna thuis toen ik ineens weer veel last kreeg van een oude voetblessure, waarvan ik dacht dat ze genezen was na onze reis naar Londen (ik heb in Londen noodgedwongen hele dagen op hoge hakken rondgelopen, omdat dit de enige manier was waarop ik ietwat deftig kon lopen), maar die nu dus terug was... 

Ik baalde echt, maar besloot af te wachten tot de volgende dag om te beslissen of ik al dan niet zou deelnemen. Zaterdagochtend bleek echter al snel dat het niet te doen was, ik moest nog maar een eindje stappen of ik had alweer last. En zo viel mijn 20 km dus in het water... Toen het zondag dan ook nog eens zo'n mooi weer was, en er overal op de radio over het evenement werd gesproken, baalde ik helemaal natuurlijk. En bovendien klopt mijn planning voor esthetica nu ook helemaal niet meer, ik kom een activiteit te kort... 

Maar goed, dat ga ik nog proberen rechtzetten, en hopelijk kan ik volgend jaar wél deelnemen!!

Inleeftocht Ieper

Vandaag, op 16/05/11, gingen we met de school op uitstap naar Ieper. De mogelijke activiteiten waren: een inleeftocht, een fietstocht of een busreis langs verschillende musea. Ik koos voor de inleeftocht, om dat ik vond dat dit een unieke kans was. Je kan immers wanneer je wil musea gaan bezoeken of gaan fietsen in de Westhoek. Nu alle avonturen van vandaag nog vers in mijn geheugen zitten, dacht ik dat het een goed idee zou zijn om er nog vóór de Londenreis (morgen!!) iets over te schrijven. 

in uniform en klaar voor de strijd...

We begonnen de dag vroeg; afspraak om 7u30 voor het vertrek van de bussen. We kwamen aan in Zonnebeke, bij het Memorial Museum Passchendaele. Daar stond ons een gids op te wachten. Wij wisten eigenlijk niet dat er een rondleiding in het museum voorzien was, maar goed. De gids leidde ons rond in het museum en gaf hier en daar wat uitleg - met een West-Vlaams accentje, dus niet voor iedereen verstaanbaar :p Het museum bestond voornamelijk uit nagebouwde scènes uit de Eerste Wereldoorlog. Dit vond ik heel mooi gedaan, en ook leerrijk, want je onthoudt meer van een beeld dan van een hele resem data, namen en uitleg. We gingen ook binnen in een ondergronds gangencomplex - nagebouwd weliswaar - dat ons een idee gaf van hoe de Britse soldaten tijdens WO I onder de grond moesten leven. We zagen de erbarmelijke slaapruimte, de niet al te hygiënische verzorgingspost en de werkruimtes. Hoewel, ruimte is een groot woord, want het was allesbehalve groot daarbeneden. Bovendien konden de kou en de stank niet worden nagebootst, dus de realiteit moet nog tien keer erger zijn geweest... 
Wat mij het meest is bijgebleven van deze rondleiding is het feit dat de gids zowat alles in duizendtallen of in tonnen moest uitdrukken. Dit herinnerde ons eraan dat de Eerste Wereldoorlog een enorme oorlog was, met immens veel slachtoffers, immens veel wapens en immens veel gevolgen. 

Wie zijn uitrusting laat vallen, zal gestraft worden!
Onder toeziend oog van de luitenant en de onderofficier...

Na het museum was het tijd voor de zogenaamde 'Platoon Experience', een inleeftocht waarbij we in de huid zouden kruipen van een Australische soldaat tijdens WO I. We zouden het parcours afleggen dat zij destijds al strijdend en vechtend afgelegd hebben. En dat moet geen lachertje geweest zijn, want voor ons was het op sommige momenten al lastig... Maar eerst kregen we een echte soldatenmaaltijd voorgeschoteld. Hoewel, ik kan mij inbeelden dat wat wij kregen in oorlogstijd een luxekostje moet geweest zijn... Daarna trokken we onze uniformen en legerlaarzen aan, en met onze munitiegordels om en gasmasker en geweer in de aanslag, vertrokken we. Onderweg kregen het verhaal van het 40ste bataljon van het Australische leger te horen. We probeerden zelfs de aanval-verdedigingstechniek van 'haasje over' uit. 

Tyne Cot Cemetery

Onze tocht eindigde bij Tyne Cot Cemetery, waar naast 12000 graven ook de namen van 35000 vermiste soldaten terug te vinden zijn. We kregen hier nog wat uitleg over de symbolen op de graven. Het raakte mij dat er daar zelfs op dat moment mensen op zoek waren naar een familielid dat sneuvelde tijdens de oorlog. 

Conclusie: ik vond het een geweldige dag. Ik heb enorm veel bijgeleerd, en ik zou deze unieke ervaring iedereen aanraden. De tocht was een absolute voltreffer!