De naam van de voorstelling is ‘Kicking Sawdust’. Dit verwijst naar het thema van het optreden; het circus. Kicking sawdust is eigenlijk een benaming voor het betreden van de arena bij het begin van een circusvoorstelling. Tegelijk is het een knipoog naar het feit dat er voornamelijk houtblazers meespelen (sawdust = zaagsel).
Die ochtend stond ik dus - te vroeg voor een zaterdag - op, want ik moest om 10u30 op de muziekschool zijn. Eerlijk gezegd had ik er weinig zin in om mijn o zo kostbare zaterdagvoormiddag op de offeren aan wat - zo dacht ik - een oninteressant concertje. Toen de lerares het optreden voorstelde, dacht ik meteen aan zo’n saai, klassiek gedoe. De hele tijd op je stoel zitten, luisteren naar oneindige muziekstukken waar je kop noch staart aan kunt krijgen en staren naar mensen die de longen uit hun lijf spelen en op hun beurt staren naar hun partituur enzovoort…
Maar mijn vermoeden bleek al snel fout. Ik kwam de zaal binnen, die al goed vol zat met allemaal jonge mensen. Logisch, want het zijn allemaal leerlingen, maar het zorgde er al voor dat ik me wat meer op mijn plaats voelde. We zitten daar dus gezellig een beetje te kletsen, te wachten tot wanneer de artiesten zich zouden gaan installeren. Opeens horen we van op de gang muziek, en 2 tellen later komt een vrolijke parade van 5 jonge muzikanten de zaal binnengestapt. Jong en – overduidelijk – zeer energiek, gezien hun kledij. Ze dragen namelijk felle, circusachtige kleurtjes; jurkjes met wijde rokjes voor de dames en kleurrijke hemden voor de heren. Na hun opmerkelijke intro krijgen we een welkomstwoordje van één van de muzikantes. Ze weet ons te vertellen dat ze vandaag enkele korte stukjes zullen spelen uit de Circus Suite van Wim Henderickx. Er volgt nog een stukje muziek, al even vrolijk en opgewekt als het vorige, en terwijl 4 mensen verderspelen, worden op de achtergrond circuskunstjes getoond door het vijfde lid van het ensemble.
Het volgende stuk heet 'IO for woodquintet' van Wim Henderickx. Voor dit stuk vond de componist zijn inspiratie bij een van de manen van de planeet Saturnus, Io genaamd. In deze maan is een enorm heftige activiteit terug te vinden, vandaar. Het is ook een heftig, passioneel stuk geworden.
Het volgende dat we te horen krijgen is een stuk van Sam Vloemans; Aplatanado. Het stuk is speciaal voor Houthandel Antwerpen geschreven, en de titel is Spaans voor iets wat ‘zo gek als een banaan’ zou moeten betekenen… Nogmaals de bevestiging dat muzikanten over het algemeen nogal gestoord zijn ;)
Maar goed. Dit stuk was het langste van heel het optreden. Verbazend genoeg (ik hou niet van overdreven lange stukken) vond ik dit ook het beste. Niet alleen om de muziek, die perfect aansloot bij de klankkleuren van de verschillende instrumenten, maar de grote verrassing was dat er bij dit stuk ook een soort van choreografie was. De muzikanten spelen dus niet alleen een stuk van meerdere partijen, dat wel 20 minuten duurt, uit het hoofd, maar daarbij lopen ze ook nog eens rondjes en staan ze in allerlei verschillende posities tegenover elkaar, die toch elke keer weer logisch lijken uit te draaien. Ik was diep onder de indruk!
Uiteindelijk was het optreden dus zeker mijn zaterdagvoormiddag waard! Het was een leerrijke ervaring, ik was immers nog nooit naar zo’n optreden geweest. De voorstelling was echt een mooi geheel, veelzijdig en met ‘nen hoek af’. Het werd nooit saai. Al bij al was het dus een verrassende, fijne voormiddag. En meteen ook een goed onderwerp voor op mijn estheticablog natuurlijk! ;)
