Expo: Cocoon

A. Voorkennis en motivatie:

Op 24 november 2010 bezocht ik samen met mijn mama de interieurbeurs. Deze beurs liep van 20 tot 28 november in Brussels Expo. Ik wou dit al enkele jaren doen, maar tot nog toe had ik er de tijd niet voor gevonden. Maar dit jaar was het dus zover. Ik ging erheen met vrij hoge verwachtingen. Ik hoopte om goede designontwerpen te zien, om geïnspireerd te worden door mensen die zich uitdrukken in hun ontwerpen. Verder wilde ik graag eens de sfeer opsnuiven op zo’n beurs. Het was immers helemaal nieuw voor mij, hoewel ik graag bezig ben met interieur en inrichting. Ik hoopte ook kennis te maken met nieuwe dingen, ‘revoluties’ als het ware, op vlak van design en interieur. 
Ik moet toegeven dat ik op voorhand nog maar weinig research had gedaan voor deze expo, omdat ik het bezoek later op de week had gepland. Mijn mama was twee jaar geleden wel al eens naar de beurs geweest, toen we ons huis aan het herinrichten waren, en toen heeft ze er naar eigen zeggen veel ideeën opgedaan.

B.  Recensie:
Het was niet makkelijk om een echte recensie te vinden over deze interieurexpo, dus ik heb een inleidend woord gekozen van Geert Maes, directeur van FISA, die het evenement organiseert. Ik vond het op www.cocoon.be.

Cocoon

door Geert Maes, Managing Director FISA

Het ‘merk’ Cocoon

Net als Batibouw is Cocoon een nationale beurs en moet het opnieuw een sterk

‘merk’ worden. Het mag niet verwateren door subsegmenten, maar moet staan voor dé nationale woon- en interieurbeurs voor de consument.

Cocoon als totaalconcept

Cocoon is een consumentenbeurs die niet meteen de rol van ziener dient te

vervullen. Cocoon speelt vooral in op trends en producten waar de consument ‘hic & nunc’ behoefte en zin in heeft. Zo richt Cocoon voor de eerste keer een ‘outdoor’- zone in omdat men in november beslissingen moet nemen inzake de aanleg van tuin, zwembad, jacuzzi…. Zeker als men er tegen de volgende zomer al volop wil van genieten! Cocoon is géén designbeurs, wel een algemene woon- en decoratiebeurs met ruimte voor design. Elk jaar strijken de professionals uit de internationale interieurwereld neer in Milaan om er de laatste trends en nieuwigheden te ontdekken. Op Cocoon kan de consument daar een graantje van meepikken: de woonbeurs brengt nieuw Belgisch design en biedt ruimte aan nieuwigheden in het algemeen. Er wordt ook extra aandacht besteed aan het Belgisch Meubel: kwaliteit van bij ons.

Op Cocoon krijgen alle woongenres een platform en net dat maakt de beurs zo

uniek!

Geen revolutie, wel evolutie!

Zo ambieert de beurs geen revolutie maar wel een organische evolutie waarbij

bepaalde producten meer, en vooral anders, aan bod komen.

Cocoon omvat bovendien het héle interieur- en tuin-gebeuren, of het nu om

(tuin)meubelen, vloerbekleding, keukens, badkamers, behangpapier, verf,

slaapkamers, verlichting... gaat. Ook kleinere items krijgen een plaats: in de decozone kan de bezoeker leuke decoratiehebbedingen shoppen. 

Cocoon doet bovendien flinke inspanningen om de bezoeker over de hele beurs te prikkelen en te inspireren met installaties en moodcorners die refereren aan

verschillende thema’s: chic – deco – walls – garden en design.

‘Perpetuum work in progress’

Cocoon is nu voor FISA een nieuw verhaal, maar het raakt allicht nooit af, het wordt elk jaar herschreven, gewoon omdat een beurs alert moet zijn voor de markt van vraag en aanbod, die constant evolueert en verandert. Cocoon is dus een ‘perpetuum work in progress’!

Cocoon viert in 2010 trouwens haar 20ste verjaardag en dat zal stevig gevierd

worden!

Geert MAES

Managing Director

C. Bespreking recensie:

Mijn eerste reactie na het bezoek aan de interieurexpo Cocoon was eigelijk een lichte teleurstelling. Ja, ik heb mij vermaakt, dat wel, maar mijn verwachtingen werden niet echt ingelost. Ik had gehoopt om meer design en wat minder alledaagse zaken (vooral de ontelbare zetels werden behoorlijk saai na enige tijd) te zien. Maar die teleurstelling was hoofdzakelijk mijn eigen fout. In de recensie staat letterlijk dat Cocoon géén designbeurs is, maar een algemene woon- en decoratiebeurs. Ik was hierover dus niet voldoende geïnformeerd.
Maar het klopt dus wel. Cocoon is zeker geen designbeurs. De overheersende stijl was klassiek/landelijk, wat erg in de mode is tegenwoordig. Gelukkig kan ik mij best vinden in deze stijl, anders zou ik mij waarschijnlijk verveeld hebben op de beurs. 

De overheersende stijl was klassiek/landelijk,
met veel hout dus, zoals bij Henders & Hazel. 

Dat de beurs erg commercieel is, met alles dus gericht op de consument, blijkt allereerst uit de grootte van de beurs. Nu heb ik nog maar weinig beurzen bezocht, maar ik was toch al onder de indruk van de oppervlakte van Cocoon. Wat mij een beetje choqueerde, was het feit dat er ook stands waren voor manicure, lederen handtassen en bontmantels, juwelen en zelfs de bank ING was aanwezig. Wat hebben nota bene te zoeken op een interieurbeurs? Veel te commercieel dus, alweer. Ik vond dit negatief voor de sfeer op de beurs, en vooral voor haar status. In de recensie staat dat “professionals uit de internationale interieurwereld neerstrijken in Milaan om er de laatste trends en nieuwigheden te ontdekken.”. Dan verwacht ik toch wel een chique bedoening, gericht op de inrichting zelf en niet op het ‘lokken’ van mensen. 
Ook kinderen zijn trouwens een doelpubliek geworden op de beurs. Ze krijgen hun eigen collecties, gebaseerd op hun droomwereld met prinsessen, ridders en draken…

Mijn gevoel terwijl ik tussen de vele stands doorliep, was vooral “gezellig”. En dat is natuurlijk waar de beurs zich op richt. Ze heet niet voor niets “Cocoon”. Vooral de vele accessoires zorgden voor deze sfeer, maar ook de kerstsfeer was zeker al aanwezig. 

Een ander gevoel dat ik had was: “wauw, wat een luxe”. Als je daar rondloopt, kan ik mij inbeelden dat je op slag wou dat je je al die jacuzzi’s, massagesystemen, dure gadgets en dergelijke kon veroorloven. Je word overladen met praatjes over de super-de-luxe-met-extra-veel-jets-jacuzzi’s en ulrta-reinigende-filters en alles wat dan ook maar superlatieven bevat. Maar hierdoor krijgt de hele bedoening ook een snobistische uitstraling, waar ik mij minder goed bij voelde.

Een badkamermeubel
van BC Designwood,
uit oud steigerhout

Er was nog iets dat mijn aandacht trok, namelijk de gerichtheid op ‘ecologisch verantwoorde’ meubelen etc., ook vermeld in de recensie. Dit stak een beetje af tegen de luxestijl, enkele stands verder. Ik vond het wel een positief punt. Ik was vooral onder de indruk van de stand van BC Designwood. Daar maken ze meubelen in oud steigerhout. Recyclage dus -beter voor het milieu- en mooi meubels. Ook waterzuiveringssystemen blijken populair te zijn, en ze helpen het milieu ook een handje. Misschien betekent dit dat zelf de ‘rijkerds’ zich bekommeren om het milieu; een stap in de goede richting dus!

Over het algemeen vond ik de beurs dus wel oké, maar mijn verwachtingen werden niet ingelost. De beurs was te commercieel naar mijn zin. Ik vond het echter een leerrijke ervaring, want nu weet ik beter wat er zich allemaal afspeelt in het (weliswaar ‘populaire’) interieurwereldje. (Én ik heb geleerd dat ik betere research moet doen als ik niet elke keer zo teleurgesteld wil worden!)

D. Bewijsmateriaal:  

het toegangsticket...

Facebook movie 'The Social Network' Trailer

Film: 'The Social Network'

A. Voorkennis en motivatie :

Op 26 november ging ik met mijn zus en mijn ouders naar de film “The Social Network” kijken, in de bioscoop Kinepolis Brussel (voorstelling van 19u45). Het was een verrassing voor mijn verjaardag (diezelfde dag), dus ik mocht de film kiezen. Ik koos voor “The social network” omdat ik ten eerste al overal had gelezen dat het een geweldige film was, en hij kreeg ook goede recensies en lovende kritieken. Aangezien het bioscoop bezoek een verrassing en dus onverwacht was, had ik echter mijn recensie nog niet op voorhand gelezen. Een tweede reden waarom ik deze film koos, is eigenlijk het tegengestelde van de vorige. Van sommige mensen had ik gehoord dat het eigenlijk een tegenvaller was, een film zonder spanning of humor; saai dus. Anderen vonden hem te vrouwonvriendelijk of “te veel gepraat, te weinig actie”… Daarom was ik benieuwd welke ‘kant’ ik zou kiezen nadat ik de film zelf gezien zou hebben. En blijkbaar was ik niet de enige nieuwsgierige, want in de zaal zaten nog andere leerlingen van bij ons op school. Gwen en Lore bijvoorbeeld, zaten op de rij achter mij!

Ondanks de tegenstrijdige kritieken ging ik met vrij hoge verwachtingen naar de film. Het feit dat het verhaal begint op de Harvard University, leek mij ook wel leuk. Het leek mij een zeer mooie set om een film te maken. Van de regisseur wist ik nog niet veel. Onlangs nog zag ik een film van hem (Zodiac), maar dat was ook alles. Ook over de cast wist ik niet veel. Hoog tijd dus om daar iets aan te veranderen, dacht ik dus. 

B. Recensie:

The Social Network

Door (es), 26/10/2010 - 09u05

 Met Facebook ben je verbonden en deel je alles met iedereen in je leven! Wie 'The Social Network' heeft gezien, zal nooit meer aan het beroemde motto van Facebook kunnen denken zonder een wrang smaakje op de tongpunt te proeven.

Mark Zuckerberg , Eduardo Saverin , Divya Narendra , de tweelingbroers Winklevoss : de vijf elitaire Harvard-studenten die (de ene iets meer dan de andere) in die wonderlijke herfst van 2003 het meest revolutionaire sociale netwerk van de eeuw in het leven riepen, wáren helemaal niet met elkaar verbonden, en wilden allesbehálve met elkaar delen: zo blijkt uit deze fantastische, ontluisterende, op keiharde feiten gebaseerde reconstructie.

De film – een geheide Oscarwinnaar - schetst vooral een fascinerend profiel van Facebook-demiurg Zuckerberg: geen kwaadwillige klootzak, maar een innerlijk gekwetste, schijnbaar licht autistische, haast meelijwekkende outcast die erin slaagde om zijn briljante vaardigheid met programmeercodes te koppelen aan één enkel geniaal inzicht: 'De mensen gaan inloggen, in de hoop iemand te ontmoeten.'

Zuckerbergs verlangen om erbij te horen, om zich online te voelen (en willen we dat niet allemaal), verleent hem nét dat mespuntje menselijkheid waardoor we hem ergens tóch sympathiek gingen vinden.

Scenarist Aaron Sorkin had het dus goed gezien toen hij in de ontstaansgeschiedenis van Facebook een universeel Shakespeariaans drama over afgunst, verraad, hebzucht en verbrijzelde vriendschappen ontwaarde. Zijn sublieme script springt meesterlijk heen en weer tussen drie verschillende tijdslijnen en zit tot barstens toe vol met heerlijk knisperende oneliners die de Zeitgeist perfect weten te vatten: 'In een donker hoekje zitten typen – dat is wat de misnoegden nu doen.'

Sorkins dialogen zijn pure stuwstof voor de cast: Jesse Eisenberg (Zuckerberg), Andrew Garfield (Saverin), Armie Hammer (die met de hulp van een ongelooflijk knappe digitale truc gestalte geeft aan Cameron én Tyler Winklevoss) en zelfs Justin Timberlake staan zichtbaar onder stroom en leveren elektromagnetische topprestaties.

Kortom: zelfs lieden die nog nooit van Facebook hebben gehóórd zullen ademloos en met wijdopen ogen op het puntje van hun stoel zitten. En dat is misschien nog het meest de verdienste van David Fincher , die na het middelmatige 'Zodiac' en het vreselijk saaie 'The Curious Case of Benjamin Button' eindelijk weer de vibe te pakken heeft.

Handelingen die er op papier doodsaai moeten hebben uitgezien - 'Zuckerberg zit achter zijn computer' - giet hij in supersexysensuele, elektrostatisch geladen, met breedbandsnelheid voorbijknetterende rollercoasterscènes die je de adem afsnijden en een shot adrenaline door je hart jagen (Zuckerberg en Parker in de nachtclub!).

En hoewel Fincher en Sorkin zich onthouden van expliciete commentaren op het Facebook-fenomeen zélf, kun je tussen de flitsende beelden en dialogen door wel degelijk iets proeven van de kolkende eenzaamheid, van de bittere hunkeringen en van de zelfbevestigende 'Ik zit op Facebook dus ik besta!'-emoties die onder het drukke verkeer van profielfoto's en vriendschapsverzoeken borrelen.

Jawel, beste vrienden en vriendinnen: 'The Social Network' gaat over nú, over óns, en over ons stekende verlangen om ergens te kunnen inloggen en aangemeld te zijn. Als dat geen vier sterren waard is.

Bron: http://www.humo.be/tws/film-reviews/6795/the-social-network.html

C. Bespreking recensie:
Om grondig te kunnen reageren op de recensie die ik heb gevonden op www.humo.be is een zekere achtergrond nodig in verband met het verhaal van de film. Deze heb ik hier kort samengevat. Let wel: het verhaal vertelt niet noodzakelijk feiten. Sommige zaken zijn voor de film verdraaid, maar daarover later meer.

Mark Zuckerberg is een student informatica aan Harvard. Hij is echter geen typische jongere. Hij heeft een gave voor programmeren, maar is ook vrij asociaal. Hij is niet verlegen en ook niet echt “nerdy” maar hij heeft bepaalde trekjes die hem niet bepaald populair maken bij zijn (vrouwelijke) medestudenten. Zo maakt hij, samen met zijn beste vriend Eduardo Saverin, een website; www.facemash.com. Op deze site kan men vrouwelijke studentes aan Harvard met elkaar vergelijken qua aantrekkelijkheid etc. FaceMash wordt een gigantisch succes.

De website trekt de aandacht van Tyler en Cameron Winklevoss. Deze zullen de twee eerste antagonisten zijn in het verhaal.

De gebroeders Winklevoss stellen Mark voor om mee te werken aan “the Harvard Connection”, een sociaal netwerk dat zich onderscheidt van andere websites -zoals ‘Friendster’ of ‘Myspace’- door hun exclusiviteit. Enkel Harvard-studenten mogen lid worden van deze website. Mark neemt het voorstel aan en belooft mee te werken.

Maar dit doet hij niet. De exclusiviteit van het project brengt hem op een idee. De komende maanden ontwijkt hij de Winklevossen en werkt hij aan zijn eigen website, die hij “TheFaceBook” noemt. Studenten aan Harvard zullen op een veilige manier niet alleen met elkaar gegevens kunnen delen, maar hun pagina wordt een spiegel van hun persoon in de werkelijkheid. TheFaceBook zou een waar virtueel platform voor sociale interactie worden. Eduardo wordt zijn CFO, d.w.z. zijn financieel verantwoordelijke, en samen lanceren ze de eerste incarnatie van Facebook. Een ongekend succes.

De Winklevoss-tweeling is natuurlijk razend omdat Mark in hun ogen hun idee heeft gestolen. Ze overwegen hem aan te klagen.

Ondertussen blijft het succes van TheFaceBook niet onopgemerkt. Hier komt de derde grote antagonist: Sean Parker. Als oprichter van Napster en uiterst charismatisch persoon weet hij Mark te verleiden om zijn project uit te breiden. Hij verandert de naam van de website naar “Facebook” en weet in een handomdraai investeerders te vinden voor Facebook, iets waar Eduardo, die in de schaduw komt te staan door Sean, maandenlang aan had gewerkt. Hij weet tevens Facebook te lanceren op twee continenten. Sean wordt echter betrapt op gebruik van drugs op een feestje en mag van Mark niet meer actief deelnemen aan Facebook.

Het laatste wat Sean Parker weet teweeg te brengen is het ontslag van Eduardo Saverin. Deze is razend en wordt de 4^de antagonist.

Mark staat er dus even minder goed voor, want zowel Eduardo als de Winklevossen besluiten hem aan te klagen.

Tyler en Cameron Winklevoss krijgen een schadevergoeding en met Eduardo wordt en onbekende regeling getroffen. Het verhaal loopt af met Mark Zuckerberg, als jongste miljardair ter wereld, die alleen, nog altijd even onaangedaan door geld of succes in pantoffels en korte broek verder werkt aan het perfectioneren van Facebook.

Ik wil eerst en vooral reageren op iets dat ik na een beetje research heb ondervonden: de film is inaccuraat. Het verhaal wordt geportretteerd als gebaseerd op keiharde feiten, maar de waarheid is dat je om een spannende film te maken over het maken van een website nu eenmaal sommige zaken moet verdraaien. Mark was geen “bijna autistisch” computergenie, en heeft Facebook niet opgericht om zijn reputatie bij de meisjes te herstellen, zoals in de film wordt uitgebeeld.

De dialogen mogen dan wel zeer goed geschreven zijn, maar ze zijn natuurlijk overdreven en zeker niet waar gebeurd. De film was misschien in grote lijnen correct, maar je mag de details niet bekijken als “historisch correct”.

Ik had ook niet het gevoel dat het verhaal een “een universeel Shakespeariaans drama” was, zoals in de recensie wordt gezegd. Het leek mij eerder een droevig verhaal over een jongen die zijn plaats in de maatschappij probeert te vinden. Wel is de verloren vriendschap een rakend element.

Ik vond dat de film een zeer mooie boodschap had. Iedereen die in geld en macht geïnteresseerd is, en niet in de website, gaat ten onder. Sean, Eduardo, de gebroeders Winklevoss; ze krijgen zeker geen happy end. Allemaal wilden ze een deel worden van Facebook voor het geld of het succes van de website, en allemaal hebben ze er uiteindelijk nog maar weinig mee te maken. Mark daarentegen is nooit geïnteresseerd geweest in roem. Ondanks zijn rijkdom loopt hij rond in doodgewone kleren, hij heeft geen dure auto’s of groot huis. Facebook is op de eerste plaats zijn creatie, zijn passie, zijn manier om zichzelf te uiten. De boodschap die de film probeert over te brengen is dus dat je met hebzucht nooit veel zal bereiken.

Ik heb zeker genoten van deze film. Het was een verhaal met meer diepgang dan ik had verwacht, goede dialogen en een rakende (verloren) vriendschap. 

D. Bewijsmateriaal:

het bioscoopticket...

Kicking Sawdust

Op 16 oktober ging ik, samen met alle leerlingen AMC van de Servaisacademie in Halle, naar een optreden van klassieke muziek. We kregen een blazerskwintet uit Antwerpen te horen, ze noemen zich Houthandel Antwerpen. In het kwintet spelen een fluit, een hobo, een klarinet, een fagot en een hoorn.

De naam van de voorstelling is ‘Kicking Sawdust’. Dit verwijst naar het thema van het optreden; het circus. Kicking sawdust is eigenlijk een benaming voor het betreden van de arena bij het begin van een circusvoorstelling. Tegelijk is het een knipoog naar het feit dat er voornamelijk houtblazers meespelen (sawdust = zaagsel).

Die ochtend stond ik dus -  te vroeg voor een zaterdag - op, want ik moest om 10u30 op de muziekschool zijn. Eerlijk gezegd had ik er weinig zin in om mijn o zo kostbare zaterdagvoormiddag op de offeren aan wat - zo dacht ik - een oninteressant concertje. Toen de lerares het optreden voorstelde, dacht ik meteen aan zo’n saai, klassiek gedoe. De hele tijd op je stoel zitten, luisteren naar oneindige muziekstukken waar je kop noch staart aan kunt krijgen en staren naar mensen die de longen uit hun lijf spelen en op hun beurt staren naar hun partituur enzovoort…

Maar mijn vermoeden bleek al snel fout. Ik kwam de zaal binnen, die al goed vol zat met allemaal jonge mensen. Logisch, want het zijn allemaal leerlingen, maar het zorgde er al voor dat ik me wat meer op mijn plaats voelde. We zitten daar dus gezellig een beetje te kletsen, te wachten tot wanneer de artiesten zich zouden gaan installeren. Opeens horen we van op de gang muziek, en 2 tellen later komt een vrolijke parade van 5 jonge muzikanten de zaal binnengestapt. Jong en – overduidelijk – zeer energiek, gezien hun kledij. Ze dragen namelijk felle, circusachtige kleurtjes; jurkjes met wijde rokjes voor de dames en kleurrijke hemden voor de heren. Na hun opmerkelijke intro krijgen we een welkomstwoordje van één van de muzikantes. Ze weet ons te vertellen dat ze vandaag enkele korte stukjes zullen spelen uit de Circus Suite van Wim Henderickx. Er volgt nog een stukje muziek, al even vrolijk en opgewekt als het vorige, en terwijl 4 mensen verderspelen, worden op de achtergrond circuskunstjes getoond door het vijfde lid van het ensemble.

Het volgende stuk heet 'IO for woodquintet' van Wim Henderickx. Voor dit stuk vond de componist zijn inspiratie bij een van de manen van de planeet Saturnus, Io genaamd. In deze maan is een enorm heftige activiteit terug te vinden, vandaar. Het is ook een heftig, passioneel stuk geworden.

Het volgende dat we te horen krijgen is een stuk van Sam Vloemans; Aplatanado. Het stuk is speciaal voor Houthandel Antwerpen geschreven, en de titel is Spaans voor iets wat ‘zo gek als een banaan’ zou moeten betekenen… Nogmaals de bevestiging dat muzikanten over het algemeen nogal gestoord zijn ;)

Maar goed. Dit stuk was het langste van heel het optreden. Verbazend genoeg (ik hou niet van overdreven lange stukken) vond ik dit ook het beste. Niet alleen om de muziek, die perfect aansloot bij de klankkleuren van de verschillende instrumenten, maar de grote verrassing was dat er bij dit stuk ook een soort van choreografie was. De muzikanten spelen dus niet alleen een stuk van meerdere partijen, dat wel 20 minuten duurt, uit het hoofd, maar daarbij lopen ze ook nog eens rondjes en staan ze in allerlei verschillende posities tegenover elkaar, die toch elke keer weer logisch lijken uit te draaien. Ik was diep onder de indruk!

Uiteindelijk was het optreden dus zeker mijn zaterdagvoormiddag waard! Het was een leerrijke ervaring, ik was immers nog nooit naar zo’n optreden geweest. De voorstelling was echt een mooi geheel, veelzijdig en met ‘nen hoek af’. Het werd nooit saai. Al bij al was het dus een verrassende, fijne voormiddag. En meteen ook een goed onderwerp voor op mijn estheticablog natuurlijk! ;)